Źródło: Wikipedia
Deus otiosus - bóg oddalony, nie ingerujący w sprawy świata. Występujący w wielu religiach pierwotnych. Pomimo tego, że pamięć o nim nie zamierała całkowicie to często był wypierany przez zastępy nowej generacji bogów. Wzywano go najczęściej w przypadku katastrof. Taką koncepcję bóstwa przyjęli w późniejszym czasie deiści. M.in.: hinduistyczny bóg Djaus, Iho - bóstwo czczone w Nowej Zelandii i na Tahiti, Nzambi czczonego u Bantu, Chuku u ludu Igbo, Mbongo (nazywany tez Mbombo, Bumba) u ludu Buszongo, Olorun (Olodumare) u Jorubów, Alouroua z plemienia Baule z Wybrzeza Kosci Sloniowej , być może Brahman, Swaróg w religii Słowian, Mon Dieu w Voodoo są takimi bóstwami. W Sumerze, Enlil i Enki byli młodszymi bogami, którzy zastapili deus otiosus Ana (Eliade: 57). W mitologii greckiej, starsi bogowie tacy jak Uranos i Gaia zostali zastąpieni przez olimpijczyków Zeusa i Herę. W hinduizmie w wielu średniowiecznych puranach, Indra ukazuje się jako deus otiosus podczas gdy Sziwa i Wisznu są młodszymi, bardziej aktywnymi bogami, których łatwiej poznać i dosięgnąć. W mitologii bałtyjskiej Dievs najprawdopodobniej był deus otiosus . W chrześcijaństwie Tomasz z Akwinu stworzył, używane później przez Lutra pojęcie deus absconditus dla opisania tajemnicy i oddalenia Boga