Indywiduacja

Proces w którym jednostka osiąga jażń, nazywa się indywiduacją..

Indywiduacja oznacza stawanie się „w sobie”. Ponieważ „jednostkowość” obejmuje naszą najgłębszą, trwałą i nieporównywalną wyjątkowość, oznacza to stawanie się jaźnią dla samego siebie. Indywiduacja oznacza „dochodzenie do siebie” oraz „samorealizację” [...] Celem indywiduacji jest w pierwszym rzędzie oczyszczenie jaźni z przekłamanej otoczki persony oraz sugestywnych obrazów odziedziczonych z przeszłości (Jung, 1935, s. 173, 174).

            Indywiduacji nie wolno mylić z indywidualizmem, który pomija czynniki kolektywne i kładzie jedynie nacisk na jakąś domniemaną odrębność, wartościową dla ego.

            Jung (1935) mówi o indywiduacji jako o „nieuchronnej psychologicznej konieczności” (s. 155), dodaje jednak, że „natura jest wybredna” i że „tylko tym dane jest wspiąć się na wyższy stopień świadomości, którzy są do tego przeznaczeni i powołani, to znaczy tym, którzy mają zdolność i potrzebę wyższego różnicowania”. Różnice indywidualne pomiędzy ludźmi są więc olbrzymie (Jung, 1943a, s. 116). Do cech tych – jak pisze Jung – nie należy szczególnie wysoka inteligencja lub jakiś specjalne uzdolnienie, ponieważ moralność jednostki może zrównoważyć niedostatki intelektu (s. 117). Większość ludzi znajduje się wciąż na poziomie dziecka, notorycznie nieświadoma siebie. Walcząc z koniecznościami zewnętrznymi i problemami nieświadomości jednostkowej, przeciętna osoba zadowala się ograniczonym punktem widzenia i nie potrzebuje wiedzy o nieświadomości zbiorowej. Świadomość ta jest jednak zdolnością uniwersalną (Jung, 1935).

Źródło: Psychologia Religii, Paweł Socha, WsiP, Warszawa 1999