PERSONA. Jest to maska, którą nosimy na twarzy. Aby wywołać celowe wrażenie u otaczających nas osób. Może ona ukrywać naszą prawdziwą naturę. Ta sztuczna osobowość jest kompromisem między prawdziwą naturą osoby a oczekiwaniami środowiska. Wymagania środowiska są często czynnikiem ważniejszym. Złożona z tytułów zawodowych, charakterystycznych ról, nawyków grzeczności i innych elementów nieosobowych lub zbiorowych, mających na celu symulację indywidualności, persona służy jednocześnie zachowaniu porządku społecznego i prywatności jednostki. To znaczy ego identyfikuje się z personą. Niestety, wiele osób wierzy, że są tymi, kogo udają. Wraz z zaistnieniem takiej identyfikacji jednostka staje się szczególnie wrażliwa na wpływy podświadomości. Przed rozpoczęciem procesu samorealizacji człowiek musi rozróżnić pomiędzy tym, kim jest, a tym, za kogo uchodzi (Jung, 1935).
Źródło: Psychologia Religii, Paweł Socha, WsiP, Warszawa 1999