Seks w Chinach

W początkach cywilizacji chińskiej kobiety miały wysoką pozycję, istniał kult matki-Ziemi, płodności. Znane były szamanki służące temu kultowi. Podobnie jak w innych starożytnych kulturach agrarnych przesileniu pór roku i okresom przed zasiewami towarzyszyły zachowania orgiastyczne, mające na celu wywołanie przychylności bóstw opiekuńczych dla dobrych zbiorów. W II tysiącleciu p.n.e. dominował kult falliczny, również wiążący się z kultem płodności.
W okresie dynastii Czou zaczynają pojawiać się w Chinach zmiany świadczące o prymacie patriarchalizmu, poligamii. Cesarze mieli haremy z wieloma żonami i nałożnicami, w ślad za nimi poligamię uprawiała arystokracja. W bogatym panteonie istniały bóstwa męskie i żeńskie, ale w miarę postępu patriarchalizmu liczba bóstw żeńskich i ich znaczenie zaczęły się zmniejszać.
W Chinach trzy systemy religijno-filozoficzne zaważyły na postawach wobec płci, ciała i seksu: taoizm, konfucjanizm i buddyzm.
Taoizm jest jedną z nielicznych religii świata o tak pozytywnym nastawieniu do seksu. Z licznych zachowanych traktatów filozoficznych i erotycznych wyłania się obraz niezwykle finezyjnej kultury seksualnej, która stworzyła spójny system teoretyczny i praktyczny, a jej dorobek jeszcze dotąd odkrywany ma nie tylko znaczenie poznawcze, ale jest wykorzystywany we współczesnej seksuologii do tworzenia różnych systemów leczenia zaburzeń seksualnych. Taoizm rozwijał się w VI-III wieku p.n.e. Objął całe Chiny, a następnie wypierany przez konfucjanizm i buddyzm zachował się w diasporze chińskiej w południowo-wschodniej Azji, obejmując prawdopodobnie kilkadziesiąt milionów wyznawców.
Taoizm kierował się ideą materialnej jedności świata, niesprzeciwiania się naturalnemu porządkowi rzeczy. Cenił długowieczność, którą osiągało się dzięki trosce o zdrowie. Sprzyjało to rozkwitowi medycyny, a najwięksi lekarze byli nie tylko mistrzami nauki Tao, lecz także nauczycielami sztuki miłości jako elementu sztuki życia w ogóle. Tao akceptuje życie we wszelkich jego przejawach. Uczy, jak należy dbać o nie, jak rozumieć piękno, doświadczać szczęścia. Taoizm jest dualizmem, ale nie przeciwstawia sfery materialnej i duchowej. Widząc ich odmienność, głosi ideę zjednoczenia. Należy dążyć do spójności tych przeciwieństw dwu różnych biegunów. Początkowo różnie nazywano te dwa bieguny, ale od VI w, p.n.e. upowszechnił się termin bieguna yang i yin. Powell uważa, że jest to klucz do zrozumienia taoistycznej sztuki seksualnej, Yin uosabia biegun żeński, a yang męski. Celem jest osiągnięcie równowagi między nimi i ich wymiana między mężczyzną a kobietą. Mężczyzna wchłania energię yin od kobiety poprzez kontakt z jej śliną, wydzieliną sutek oraz z pochwy w trakcie zjednoczenia. Kobieta pobiera energię yang z nasienia mężczyzny. Zdolność pobierania jak najwięcej yin przez mężczyznę przy zachowaniu własnego yang sprzyja witalności i długowieczności, i ta koncepcja stoi u podstaw taoistycznej sztuki kochania. Do tego celu służyły różne podręczniki życia seksualnego, zwane fang chung („wewnątrz sypialni"). Zalecały one czerpanie energii przez mężczyznę od wielu kobiet, częste z nimi kontakty, przy wypracowanej umiejętności kontrolowania wytrysku i rzadkim dopuszczaniu do niego. 


Źródło: „Erotyzm i Techniki Seksualne Wschodu”, Zbigniew Lew Starowicz, Warszawa 1991