Tantryzm

Autorzy książki Mitologia indyjska (M. i A. Jakimowicz, 1982) stwierdzają, że tantryzm jest bardzo starą nauką ezoteryczną przekazywaną sekretnie jedynie inicjowanym i wartym wtajemniczenia, jest on właściwie nie tyle religią czy systemem filozoficznym, co metodą prowadzącą do utożsamienia się z najwyższym bytem przez doskonalenie samego siebie. Za pomocą różnych rytuałów i ćwiczeń doskonalone jest ciało i duch do zrozumienia ostatecznej prawdy. Wszelki byt powstaje z pierwiastka męskiego — nasienia oraz żeńskiego, z ich połączenia powstaje kropla, z której przekształceń powstają wszystkie rzeczy. Ciało jest oczyszczane przez ćwiczenia jogi, medytację, intensywne doznawanie przyjemności i przykrości w celu wyzwolenia energii, m. in. dlatego tantrycy o wyższym poziomie wtajemniczenia łączą przyjemne doznania seksualne z przebywaniem w tym czasie w odstręczających miejscach, np. wśród zwłok. Akt seksualny ma znaczenie sakralne, służy wyzwoleniu energii, jest powtórzeniem kosmicznego aktu pierwotnej pary boskiej. Nasienie jest składane jako ofiara na ołtarzu kobiecego łona. To znaczenie aktu seksualnego sprawia, że bóstwa w tantryzmie są przedstawiane w seksualnym zjednoczeniu, ale ich widok budzi grozę: pełne krwi ozdoby ze ściętych głów, kości, przerażająca mimika, sterczące kły, węże jako bransolety itp.

Amerykański historyk V. Bullough (1976) stwierdza, że tantryzm przez kilka tysięcy lat był jedyną tradycją kulturową całkowicie akceptującą seks. Wynika to z idei, iż człowiek żyje w kręgu ciała, które jest czyste, święte i służy do wyzwalania energii duchowej. Z ciałem nie należy walczyć, ponieważ oznacza to walkę z samym sobą. Należy dobrze je poznać i wykorzystać w przenoszeniu się w inne wymiary. Seks, jako jeden z wymiarów ciała służy reprodukcji, twórczości. Znika w niej, znika w medytacji. Seks znajduje się w najniższym ośrodku. Im więcej jego energia przemieszcza się w stronę ośrodków wyższych, tym więcej rozkwita. Jeżeli dotrze do serca — powstaje miłość, kiedy osiągnie szczyt, osiąga „sahasrar" czyli najwyższą czakrę. Energia przemieszczana z głowy w kosmos wiąże się z narodzeniem duchowym, osiąga się ponowne narodziny. Ciało i seks należy zaakceptować i traktować jako drogę, a nie cel. Są one najgłębszą formą dialogu między JA a naturą. Miłość jest stanem ducha, po prostu jest albo jej nie ma. Nie można natomiast traktować jej jako czynu.

Źródło: „Seks w kulturach świata”, Zbigniew Lew-Starowicz, Ossolineum, 1988