Harem

Kobiety w islamie mieszkały w haremie, słowo — harem (od tur. harim) oznacza sanktuarium, coś zakazanego. Służył on jako mieszkanie dla kobiet i dzieci, niedostępny był dla innych mężczyzn. Haremy znane są od 3000 lat p.n.e. Spotykamy je w Mezopotamii, Persji. Pilnowanie haremu wymagało wprowadzenia instytucji eunuchów, chociaż w Koranie ani w naukach Mahometa nie ma nic na ten temat. Na dworze sułtanów tureckich haremy stały się ogromną instytucją, eunuchowie pochodzili z wielu krajów.

Życie w haremach nie było rajem. Liczne kobiety dzielące się na różne kategorie (żony, nałożnice, niewolnice) nawiązywały różne intrygi. Potrzeby seksualne kobiet najczęściej nie były zaspokojone. Mąż zazwyczaj wyróżniał jedną z żon, w miarę upływu czasu starzał się i jego wydolność seksualna malała. Stąd przymusowy był celibat kobiety. Wiązało się to z negatywnym rozwojem ich osobowości: neurotyzm, apatia, kłótliwość, patologiczna zazdrość. Inne natomiast stawały się lesbijkami, nimfomankami, sadystkami. Również osobowość kastratów ulegała zaburzeniom, ulegali infantylizacji — zachowywali się jak dzieci, często jednak byli bardzo przywiązani do swych panów. Zabieg kastracji w dawnych czasach był niebezpieczny, wielu młodych mężczyzn umierało. Stąd wysokie ceny za nich.

Źródło: „Seks w kulturach świata”, Zbigniew Lew-Starowicz, Ossolineum, 1988