Psychologia głębi psyche

Psychologia związana z buddyjską tantrą to właściwa psychologia głębi psyche, w wielu aspektach antycypująca psychologię głębi Junga. Tantry opisują świat nieświadomości, świat zmierzchu, snu i wizji, archaiczny świat mitów i symboli, które przynależą nie tylko do indywidualnego praktykującego ale do rozległej nieświadomości zbiorowej ludzkości, a nawet sięgają poza nią. Podobnie jak szaman przed nim, adept tantry wędruje poprzez świat zmierzchu w krajobraz umysłu, napotykając tajemnicze i boskie postaci, zarówno niebiańskie, jak i chtoniczne, które odkrywają przed nim misteria. Adept poszukuje inicjacji i wskazówek i otrzymuje je, jak widać to na przykładzie Mahasiddhy Tilopy, podróżującego do mistycznej i erotycznej krainy dakiń w Uddijanie, albo mahasiddhy Tsilupy odwiedzającego tajemniczą górską krainę Siambhali. Powracając do zwykłego świata dziennej świadomości, przynosi ze sobą wiedzę z tamtej strony, co daje mu moc dokonywania transformacji. Uzyskał wiedzę węża. Oznacza to, że wiedza z tamtego świata może wywierać konkretny wpływ i przekształcać rzeczy i zdarzenia codziennej egzystencji zwykłego życia, zgodnie z jego wolą. Szamani, tantrycy, mistycy i poeci, oni wszyscy czerpią z ukrytego źródła kreatywność, tak samo jak bóg Odyn, który zstąpił do źródła mądrości i inspiracji znajdującego się w korzeniach Drzewa Życia. To właśnie ta wiedza i inspiracja uzyskana z tamtego świata umorzliwia stworzebnie kultury. I tak dzieje się zawsze od samego początku ludzkiej rasy w paleolicie. Twórca kultury to ten, który kroczy pomiędzy światami.

Mówiąc w kategoriach tantry i ceremonialnej magii, praktyki medytacji i rytuału otwierają wrota umysłu, tak że praktykujący może przejść z tego świata na drugą stronę, wkraczając w wymiar tamtego świata, zamieszkiwanego przez bogów, duchy i cienie umarłych. Jest to krajobraz zbiorowej nieświadomości psyche ludzkości zamieszkującej naszą planetę. Jung wykorzystał swoją technikę aktywnej wyobraźni, ale tantra i ceremonialna magia używają bardziej bezpośredniej metody, programu ukształtowanego jako symboliczna i mityczna podróż, zwana „podróżowaniem ścieżkami”(ang. pathworking). Inaczej niż w technice Junga, która opiera się na swobodnych skojarzeniach, „podróżowanie ścieżkami” nadaje strukturę wyobraźni, korzystając z tradycyjnych symboli i motywów, aż do momentu spotkania z pewną postacią lub wystąpienia jakiegoś wydarzenia. Wtedy pozwala się tejwirtualnej rzeczywistości swobodnie i spontanicznie rozwijać. Jeśli podróż jest udana, odkrywa się nową i autentyczną wiedzę, a adept czy mag powraca do przyziemnego świata zwykłej świadomości przynosząc skarby wiedzy i mocy.

Źródło: „Czarownice i Dakinie”, John Myrdhin Reynolds, Wydawnictwo A, 2002