Seks w judaizmie

W świetle złożonej historii niepodległości, klęsk, utraty wolności, okupacji, wygnania oraz utrudnionej asymilacji, poglądy Żydów na życie seksualne oczywiście różniły się. Były one zależne nie tylko od czasu i miejsca, lecz także były zindywidualizowane. Ogólnie rzecz biorąc, judaizm zawsze zalecał kontrolę życia seksualnego. Negatywnie oceniał wszelkie pozamałżeńskie praktyki. Głównym celem współżycia seksualnego była prokreacja, co uzasadnia biblijny nakaz „rozmnażajcie się". Innym ważnym celem była więź psychiczna kobiety z mężczyzną, co również uzasadnia biblijne „źle człowiekowi być samemu". Wczesny judaizm (przed VI w. p.n.e.) miał prosty kodeks zachowań seksualnych, w którym były wymieniane niektóre zachowania uchodzące za niemoralne. Po wygnaniu Żydów, aż do zniszczenia Jerozolimy przez Rzymian w 70 r. n.e., seks cieszył się w judaizmie większym zainteresowaniem. Człowiek był uważany za istotę słabą, dziedziczącą wrodzone zło, a największą jego słabością był pociąg zmysłowy. Takie pojmowanie istoty ludzkiej zrodził nowy, bardziej surowy kodeks moralny. Jednak następny okres ujawnia ponowne rozluźnienie obyczajów i większe doświadczenie w sprawach seksu. Rabini zaprzeczali jakoby ciało miało być grzeszne i złe, nalegali nawet, aby nie odmawiać sobie prawnie uzasadnionych przyjemności w małżeństwie. Wytłumaczenie tych zmian postaw Żydów wobec seksu i ciała wydaje się tkwić w stosunku Żydów do samych siebie. Gdy judaizm wydawał się być zagrożony, gdy Żydzi jako jednostki i zbiorowość czuli się niepewnie, ich postawy seksualne były zaostrzone. W okresach większej swobody politycznej stawały się bardziej liberalne. Nie należy jednak przeceniać ważności owych przemian; dotyczyły one raczej stopnia, a nie rodzaju. Niezależnie od okresu rozwojowego judaizm był religią nastawioną na mężczyzn (male — oriented). Wyraża się to w różnych formach obyczajowości, doktryny i praktyki. (...)

Doceniano wartość przyjemności seksualnej, wzajemnego zaspokajania potrzeb. Moralność seksualna była chroniona nakazem wczesnego zawierania małżeństwa — tak szybko po dojrzewaniu, jak było to tylko możliwe. W społeczeństwie nie ceniono osób samotnych, wdowców i wdów, popierano ponowne zawieranie małżeństwa. Wolność seksualna w małżeństwie była spora, mimo że istniało kilka przepisów regulujących ją z powodów rytualnych. (...) Autorzy Talmudu podali długą listę minimalnych obowiązków seksualnych, w których siła witalna i zawód mężczyzny były również brane pod uwagę. Mężczyzna powinien utrzymać kontakty seksualne ze swoją żoną również wtedy, gdy nie służyło to już prokreacji. Jakkolwiek mało wiemy o obowiązujących technikach współżycia seksualnego, praktykowanych przez Żydów w starożytności, to nie znamy jednak wielu zakazów dotyczących form współżycia. Żydowskie prawo nigdy nie zakazywało stosunków seksualnych między osobami niezamężnymi, jednakże dziewictwo kobiety było wysoko cenione. Dzieci przedmałżeńskie były uznawane za legalne. Uświadamianie seksualne odbywało się w domu rodzinnym, między rówieśnikami, a także poprzez oddziaływanie nauczycieli. Masturbacja, początkowo tolerowana, dopiero później została zakazana w Talmudzie, prawdopodobnie wynikało to z obawy przed utratą nasienia, co mogłoby prowadzić do niedopełnienia obowiązku prokreacji i zapełniania Ziemi. Zakaz ten ograniczał się zresztą do mężczyzn, co wiąże się z poglądem Żydów na nasienie jako podstawę do zapłodnienia. (...)

Źródło: „Seks w religiach świata”, Zbigniew Lew-Starowicz, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1990